1001gedachten

Einde van de radiostilte! Mijn perfectionistische zelf wil al excuses maken. Het heeft veel te lang geduurd voor ik een update schreef. Maar ik doe het niet! Ik had tijd nodig. Geen uurtje voor mezelf, dagje vrij of een weekje vakantie. Nee, ik moest veel langer tot mezelf komen. Ze zeggen dat een overlijden van een dierbaar iemand zo'n beetje de meest stressvolle gebeurtenis is die je kunt meemaken. Dat heb ik nu aan den lijve ondervonden. Eén van mijn beste vriendinnen heeft helaas haar levensstrijd verloren. Ik wist al langer dat ze ziek was, maar zoals het een echte struisvogel betaamt heb ik mijn kop in het zand gestoken. Zoals ik altijd ontken dat ik griep heb. Niet miepen, neus snuiten, Citrosan d'rin en doorgaan. Met een verkoudheid is zulk gedrag geen probleem. Maar met emoties is dat toch een stuk onverstandiger.

Ineens was daar begin november dan ook een berichtje. Van haarzèlf. Ze had voor al haar geliefden een persoonlijk berichtje voorbereid. Deels om haar door verdriet verscheurde man te ontzien van een vreselijke taak, maar ook omdat ze het zo wìlde. Het drong eigenlijk helemaal niet tot me door wat ik op mijn telefoonschermpje las. De eerste dagen vond ik een tekstbericht van een 'dooie' zo vreselijk luguber.

Echter, na verloop van tijd groeide mijn waardering. Van alle berichten die ze had kunnen sturen, bevatte het precies de juiste tekst. Het was de mooiste en beste ervaring die ik met haar had meegemaakt. Tien jaar geleden. Maar ze wist het voorval nog gedetailleerder terug te halen dan het in mijn geheugen was opgeslagen. Eén van de vele momenten die we samen hebben beleefd en die ik voor altijd bij me zal dragen als herinnering.

Zulke herinneringen wil je permanent opslaan. Nu kon dat met dit sms-je van mijn vriendin letterlijk natuurlijk. Vaak zijn herinneringen luchtig of zelfs futiel. Je deelt ze vaak en gemakkelijk met anderen om ze levend te houden. Om de persoon waar de verhalen betrekking op hebben levend te houden ook!

Sommige gedachten zijn je enorm dierbaar, maar je kunt ze niet vastleggen. Omdat ze alleen een gevoel behelzen. Als je een willekeurig persoon jouw verhaal of anekdote vertelt, kijken ze je niet begrijpend aan. Alleen voor jou heeft deze ervaring waarde. Je weet nog hoe een intens gevoel van geluk je overmande. Of je kunt in tranen uitbarsten als je weer naar boven haalt welk verdriet je door moest maken.

Andere zijn te rauw en pijnlijk om onder ogen te komen. Het liefst stop je ze meters diep weg. Stouw je ze ergens in het achterkamertje van je hart en sla je ze op in een deel van je hersenen dat zelfs nog ontdekt moet worden door medische wetenschap!

Koester al je herinneringen. Goed en slecht! Herinneringen zijn hetgeen overblijft als iemand er niet meer is. Ze zijn het nalatenschap aan jou, maar vooral ook vàn jou! We proberen allemaal onze kinderen iets na te laten als we er niet meer zijn. Vaak gaat het dan om materiële zaken als onroerend goed, geld, sieraden……veel beter zouden kunnen we zorgen voor de niet-tastbare erfenis! Bouw zoveel mogelijk herinneringen op. Samen met anderen. Beleef, ervaar, voel, zie, ruik en proef! Vertel de mensen om je heen hoe je over ze denkt. Wat ze voor je betekenen. Omarm hen en de korte tijd die ons gegunt is. Doodgaan kan alleen als je waarlijk gelééfd hebt!