1001gedachten

Tijdens mijn studententijd had ik niet veel vrienden. Ik verhuisde naar de andere kant van het land en het werd me toen, pijnlijk, duidelijk dat de fysieke afstanden binnen ons land niet zo groot zijn, maar de psychische / emotionele kloof is soms enorm. Al tijdens de introductieweek van mijn studie kwam ik erachter dat ik bar weinig gemeen had met mijn studiegenoten. Alleen als het móest werkte ik samen aan opdrachten. In het laatste jaar kreeg ik tijdens een onderzoekspracticum van een van medestudente te horen 'Je bent eigenlijk best aardig in tegenstelling tot wat ze zeggen.' Die kon ik in mijn zak steken. Na vier jaar! Je zult begrijpen dat ik tijdens mijn opleiding dus eigenlijk gedwongen een eenling was.

Na mijn studentenleven heb ik gekozen om de wereld te verkennen en heb ik veel gereisd. En dat deed ik zoveel mogelijk in mijn eentje. Vrijwillig solitarisme. Natuurlijk leerde ik wel mensen kennen onderweg, maar ik trok nooit langer dan een paar dagen met ze op. Door niemand wilde ik me beperken in mijn (reis)plannen. Tijdens het rondtrekken ben ik ook nooit in de problemen geraakt. Ik sprak goed Engels en waar nodig redde ik me prima met handen en voeten. Verdwaald ben ik ook nooit geweest en ik had altijd een slaapplaats. Heerlijk vond ik het. Volledig op mezelf aangewezen waardoor ik veel inzicht kreeg in mijzelf en hoe ik reageerde in allerlei situaties en op verschillende omstandigheden. Vertrouwen op mezelf kan ik inmiddels wel. Vertrouwen in mezelf blijkt iets heel anders…..


Een paar maanden geleden ben ik begonnen met een eigen bedrijfje. Mijn fulltime is echt wel leuk, maar na negen jaar ben je alles wel een keer tegengekomen. Alle onzin, klachten, humor, collega's, telefoontjes et cetera. Ik werk veel vanuit huis. Dat is een vloek en een zegen tegelijkertijd. De afgelopen tijd is het een zege. Ik kan namelijk mijn betaalde werk wat flexibeler indelen zodat ik mijn eenmanszaakje tijdens kantoortijden ook wat aandacht kan geven. Het is niet zozeer mijn bedoeling dat ik mijn werkgever een ontslagbrief ga overhandigen. Het is meer om wat afwisseling te creëren.

Een nieuwe onderneming stamp je natuurlijk niet zomaar even uit de grond. Ik begin klein. Zeg maar gerust mini. In gesprekken met bekenden laat ik, waar het kan, vaak vallen dat ik voor mezelf ben begonnen en of ze wellicht behoefte hebben aan mijn diensten. Ik heb een website gemaakt en ik twitter veel om op te vallen. En daar stopt het zo ongeveer. Eigenlijk zou ik veel fanatieker acquisitie moeten plegen en mijzelf en mijn startup op de kaart zetten. Ik probeer te ontdekken waar ik op vastloop. En afgelopen week begon het me te dagen. En dat allemaal door een klant. Niet een goede, oude bekende die me eens wat werk toeschuift, maar een heuse opdracht. Tijdens het gesprek met mijn mogelijke afnemen hoorde ik mezelf praten. Heel zelfverzekerd. 'Natuurlijk heb ik tijd', 'ik heb zeker ervaring' en 'Geen enkel probleem'. In de auto terug naar huis was ik happy. Het startschot: de eerste èchte klant!

De volgende dag belde mijn prospect al. Hij zou mij wat gegevens mailen waar ik mee aan de slag kon en als ik vragen had, kon ik hem mailen of bellen. 'Tot snel', zei hij als afscheid. En daar voelde ik een vlinder in mijn buik. Een knagend beestje van binnen. 'Euhm. Ja. Snel.' Het woord snel was wel van toepassing, maar vooral op het tempo waarmee mijn enthousiasme werd getemperd. Ik raakte in paniek. Ik wil een goede indruk achterlaten, want wie weet wat er voortvloeit uit dit contact. Hoe moet ik het aanpakken? Wat als de klant niet tevreden is? Waar moet ik beginnen? Ineens ging ik enorm aan mezelf twijfelen. Iets leuk vinden om te doen, betekent niet automatisch dat je er goed in bent. In het verleden kreeg ik wel eens complimenten over mijn werk, maar vaak van mensen die me liefhadden. Lofuitingen zijn alleen wat waard als ze gemeend zijn èn je erin gelooft.

Een paar dagen heb ik de klus voor me uit geschoven. Struisvogelpolitiek natuurlijk. Met je kop in het zand zie en hoor je niets, toch blijven je gedachten voor jezelf gewoon hoorbaar. Je bent prima in staat om de woorden in je eigen gedachten te horen. Je kunt proberen ervoor te vluchten, maar je eigen kop is de kooi die je gevangenhoudt.

Competenties ontwikkel je vooral door ervaring. Neus en ogen dicht, armen langs mijn lijf en springen van de hoge duikplank. Doodeng. Om wijzer, beter en sterker te worden, moet je echter door een aantal groeispurts heen. Ze zijn misschien pijnlijk, maar het maakt je een completer mens. Tijdens je persoonlijke speurtocht verzamel je kennis en vaardigheden. Stop deze in je rugzak en je zult zien dat je wandeling richting succes je steeds beter vergaat.